علوم اعصاب و مجازات مجرمان

۲۵ بهمن, ۱۳۹۹

گروه

مقالات سیناپس

برچسب

علوم اعصاب

آیا علوم اعصاب روش مجازات مجرمان را تغییر خواهد داد؟

قانون استرالیا ممکن است همان نقطه ی عطف انقلاب مبتنی بر مغز باشدکه نحوه ی رفتار ما با مجرمان را تغییر خواهد داد.

برخی از محققان مثل علوم اعصاب شناس دیوید ایگلمن، این موضوع راکه علوم اعصاب باید به طور چشمگیری عمل تنبیه ما را تغییر دهد، موردبحث قرار داد.

طبق نظر ایگلمن دادگاه ها همگی باید تفکر تنبیه را کنار گذاشته و به جای آن بر مدیریت مجرمان و ثبات رفتاری آنها تمرکز کنند تا بقیه ی افراد ایمن بمانند.

در اینجا دو رویکرد گسترده برای موجه سازی مجازات فردی که جرمی را مرتکب شده است وجود دارد.

اولین رویکرد قابلیت مجازات اخلاقی یا استحقاق عادلانه است. به طرز ناخوشایندی اگر فردی موجب زیانی شده است، آنها باید بتوانند همان زیانی که به آنها وارد شده است را متقابلا به فرد زیان رسان وارد کنند.

از این به عنوان قصاص نام میبرند. هدف قصاص محقق کردن استحقاق عادلانه یا مجازات عادلانه است.

رویکرد دوم فکر کردن به عواقب مجازات است، اگر مجازات خلافکار را ازعمل خلاف بازدارد یا با ناتوان کردن آنها، مانع آنها برای انجام جرم دیگری شود یا اگر بتواند فقط به عنوان یک بازدارنده عمل کند، فقط تنها درآن صورت است که مجازات توجیه میشود.

اگر مجازات تنها هدفش زیان رساندن به فزدی که جرمی را مرتکب شده است باشد، اما نتواند مانع جرم های بعدی شود یا به دیگران سودی نرساند، سپس از منظر نتیجه گرایان، مجازات هیچ توجیهی ندارد.

در استرالیا دادگاه ها معمولا وقتی مجازاتی را تعیین می کنند، هر دو ملاحظات قصاص و نتیجه گرایی را در نظر میگیرند.

تصویر شفافی از نظزیه ی قصاص محور را می توان در مجازات قاتل سریالی ایوان میلات دید. جایی که قاضی گفت:

این جرم های به واقع وحشتناک نیازمند مجازاتی عذاب آور است تا بتواند انتقامی برای آسیب ها باشد. جامعه باید از اینکه مجرم به مجازاتی که مستحقش است رسیده احساس رضایت کند.

اخیرا، به خلافکاران استرالیایی فرصت تقاضای کاهش مجازات بعد ازمحکومیت برای یک جرم را داده اند؛ هدف این چنین تقاضاهایی کاهش شدت مجازات هاست.

در برخی از موارد، وکیل به همراه یک روانشناس یا روانپزشک است تا مدرک خوبی از اختلال روانی یا عصبی فراهم آورد و بگوید که خلافکار ، قابلیت سرزنش اخلاقی کمتری برای انجام جرم دارد و بنابراین مستحق قصاص کمتریست.

اما برخی از دانشگاهیان مثل روانشناسان آمریکایی جوشا گرین و جوناتان کوهن اینرا که ملاحظات نتیجه گرایانه تنها چیزی خواهد بود که بعد از انقلاب علوم اعصاب از قانون کیفری باقی خواهد ماند، مطرح کردند.

مجازاتی همچون قصاص به تاریخ خواهد پیوست.

طبق گفته های گرین و کوهن ، نظریه ی قصاص محور بر مفهوم اراده آزادمردم متکی است. انها می گویند که پیشرفت علوم اعصاب جعبه ی سیاه ذهن را برای ما باز می‌کند و مکانیسم فرایندهایی که موجب تمام رفتارهای انسانی میشود را شرح می‌دهد.

روزی که این اتفاق بیفتد ما این ایده را که مردم مسئول کارهای بدشان هستند را کنار خواهیم گذاشت.

ما شروع به فکر کردن درباره این خواهیم که کرد که برای مثال اختلال درلوب فرونتال یک مجرم علت کارهای بد اوست و تمرکز را بیشتر بر اینکه چگونه می‌توانیم جلوی رخداد مجدد آن را بگیریم می گذاریم تا اینکه به این فکر کنیم که آنها قربانیان خود را انتخاب می کنند، به آنها زیان می‌رسانند پس آنها مستحق مجازات هستند.

طبق گفته های گرین و کوهن، تنها هدف این دیدگاه کاهش جرم است. اگر حق با آنها باشد، روش های مجازات در جهتی که ایگلمن مدافع آن بود حرکت خواهد کرد.

گرین و کوهن استدلال های خود درباره ی پایان قصاص را ده سال پیش مطرح کردند. براساس اداعاهای پیش بینی شده آنها، بررسی اینکه چگونه نظام قانونی به افزایش استفاده از مدرک علوم اعصابی پاسخ داده است، جالب به نظر میرسد.

یک مثال از روش دادگاه های استرالیا با توجه به مدارک گرفته شده از علوم اعصاب را میتوان در مجازات جردن فورلان در سال ۲۰۱۴ دید. درمجازات فورلان ۴۹ ساله برای خشونتی که علیه یک قربانی ۷۹ ساله انجام داده بود، جاستیس کروچر نشان داد که یک آسیب مغزی که چندین سال پیش برای فورلان رخ داده بود، بر مسئولیت پذیری اخلاقی او دربرابر جرماثر گذاشته بود.

برای وی مجازاتی به مدت سه سال و شش ماه تعیین شد که قاضی گفت، مسئولیت پذیری اخلاقی گناهکار نسبت به جرم تا حد متوسطی کاهش یافته بود، چرا که قضاوت او به عنوان نتیجه ای از آسیب مغزی اکتسابیش مختل شده بود.

قاضی می خواست بگوید که تنبیه عادلانه فاکتور مهمی (در میان دیگرفاکتور ها) در مهارت تعیین مجازات است.

یک مورد جالبتر که مربوط به مجازات یکی از اعضای مجلس، تری مارتین به علت تجاوز جنسی به کودکان بود. مدارک معتبری نشان داد که وی تحت تاثیر داروهای پارکینسونش که اثر بر روی سیستم دوپامین مغز وی داشته، دچار تمایل جنسی ای بود که اختیارش دست خودش نبوده است.

قاضی برای وی مجازات خیلی کمی در نظر گرفت چرا که ارتباط شفافی بین دارو و تجاوز وجود داشت. این ارتباط منجر به کاهش مسئولیت پذیری اخلاقی مارتین نسبت به جرم شده بود.

ما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که علوم اعصاب در آینده چه تاثیری روی قانون خواهد گذاشت. بنابراین ممکن است حتی عکس العمل هایی در برابر این نوع از مدارک نیز وجود داشته باشد.

آنچه درباره ی فورلان، مارتین و سایر موارد گفته شد نشان داد که دادگاه های استرالیا هنوز مسئولیت پذیری اخلاقی جرم را در نظر می گیرد، حتی اگر مدارک علوم اعصابی ای که نشان دهنده مکانیسم های مختل باشد نیز وجود داشته باشد.

این بدان معناست که همچنان قصاص وجود دارد و همچنان مجازات عادلانه برای دادگاه های استرالیا مهم است. پس حداقل الان علوم اعصاب هنوز تاثیری انقلابی نداشته است.

جهت کسب اطلاعات بیشتر، اینجا را کلیک کنید.

علوم اعصاب و مجازات مجرمان

مطالب مرتبط

چت بات‌های همدل! آیا هوش مصنوعی می‌تواند همدلی کند؟

داروی جدید آلزایمر، سرعت گیر یا درمان؟

تقلب از لنز شناختی‌عدم صداقت این بار در پژوهش‌های مربوط به رفتار صادقانه؟!

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ