تصور کردن در مقابل دیدن!
آیا آن چیزی که می‌بینیم همان است که تصور می‌کنیم؟! مطالعات نشان می‌دهد که میان تصاویری که می‌بینیم و هنگام تصور آنان همپوشانی وجود دارد.
محققان دانشگاه کارولینای جنوبی در مقاله‌ای که در مجله‌ی current biology چاپ شده است عنوان کرده اند که مغز از همان مناطقی که هنگام دیدن اشیاء فعال می‌شود برای تصور کردن آن‌ها استفاده می‌کند.
اما نکته مهم این است که هنگام تصور کردن، مناطق مربوط به سطوح اولیه بینایی و با دقت کمتری در مقایسه با دیدن فعال می‌شود.
این تحقیق اطلاعات تازه‌ای در مورد مکانیسم‌های عصبی تصور کردن در اختیار دانشمندان قرار داده است.
اما نتایج این تحقیق و ادامه آن با توجه به این که راه درازی نیز در پیش دارد چه فایده‌هایی می‌تواند داشته باشد؟!
یکی از مواردی که نویسندگان این مقاله به آن اشاره دارند کاربرد‌های احتمالی دستاوردهای این پروژه برای درمان اختلالات روان است. برای مثال می‌توان به اختلال استرس پس از سانحه اشاره کرد. یکی از علایم اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD یادآوری تصاویر آزاردهنده حادثه‌ای دلخراش برای فرد است. بدیهی است که فهم مکانیسم‌های زیربنایی ایجاد این تصاویر می‌تواند راه را برای جلوگیری از ایجاد آن‌ها میسر سازد.
این مطالعه توسط تیم تحقیقاتی MUSC که دکتر توماس نساریس آن را رهبری می‌کند انجام شده است. او استادیار دپارتمان علوم اعصاب دانشگاه کارولینای جنوبی است و اعتقاد دارد که نتایج این مطالعه می‌تواند بالاخره ما را به آنچه که می‌خواهیم در مورد مکانیسم‌های ایجاد تصاویر ذهنی بدانیم نزدیک‌تر سازد.
او می‌گوید: ما می‌دانیم که تصور کردن تا حدودی شبیه دیدن است اما دقیقا شبیه آن نیست. ما می‌خواهیم بدانیم که دقیقا این دو چه تفاوتی با هم دارند.
برای پاسخ دادن به سوال مذکور این تیم تحقیقاتی از شکلی از هوش مصنوعی به عنوان یادگیری ماشینی استفاده می‌کنند. (این که یک ماشین چگونه می‌تواند یاد بگیرد و ببیند)
تا ببینند یک کامپیوتر چگونه تصاویر را دریافت پرداز و دوباره‌سازی می‌کند.
این هوش مصنوعی شبیه مغز انسان،مانند یک شبکه‌ی نورونی است که تصاویر را می‌سازد.
تیم نساریس با طراحی الگوریتم‌هایی هوش مصنوعی را برای دیدن و سپس دوباره ساختن آن(تصور کردن آن) آماده می‌کنند.
هر قسمت از این شبکه‌ی عصبی مانند گروهی از سلول‌های عصبی درون مغز است.هر گروه عملکرد منحصر به فردی در دیدن و تصور کردن دارد.
سپس این محققان برای بررسی میزان صحت یافته ها از تصاویر MRI عملکردی استفاده کردند.
آن‌ها از افرادی خواستند تا در این تحقیق شرکت کنند. سپس تصاویری را به این افراد نشان داده و بعد از آن‌ها خواستند که همین تصاویر را تصور کنند. در نهایت نواحی فعال شده مغز حین تصور کردن را با دیدن در این افراد با هم مقایسه کردند.
در نهایت پس از جمع اوری تصاویر مغزی، داده‌های به دست آمده از مطالعه‌ی انسانی با مدل کامپیوتری ساخته شده مقایسه شدند.
هنگام دیدن یک تصویر فعالیت نواحی که پیام‌ها را از شبکیه‌ی چشم تا مغز انتقال می‌دهند هم در مدل کامپیوتر و هم انسان به وضوح مشاهده می‌شود. اما هنگام تصور کردن، این فعالیت کمتر واضح و به صورت غیردقیق انجام می‌شود.
یکی از محدودیت‌های این پژوهش بازسازی ذهنی تصاویر دیده شده توسط شرکت کنندگان بود. از طرفی توسعه روش‌های برای ترجمه و تفسیر آنچه درون مغز رخ می‌دهد می‌تواند بسیار مفید باشد.
هنگام تصور کردن، نواحی قشر بینایی به صورت غیر دقیق و غیر اختصاصی فعال می‌شود.
برای کسب اطلاعات بیشتر، اینجا را کلیک کنید.
