اگاس مونیز اولین شهروند پرتغالیست که موفق به دریافت جایزهی نوبل شد.
او متولد ۲۹ نوامبر ۱۸۷۴ در روستایی در شمال کشور پرتغال است.
زمانی که تنها ۱۷سال سن داشت اگاس مونیز وارد دانشگاه شد. او تحصیلاتش را در رشتهی ریاضیات اغاز کرد اما مدتی نگذشت که متوجه علاقهاش به رشتهی پزشکی شد. مونیز رشتهاش را به پزشکی تغییر داد و در ۲۵ سالگی مدرک پزشکی اش را از دانشگاه کویمب ا دریافت کرد. اگاس مونیز رشتهی نورولوژی را به عنوان تخصص انتخاب کرده و برای ادامهی تحصیلاتش به کشور فرانسه(پاریس و بوردو) مهاجرت کرد. در واقع هدف او همکاری با دانشمندان و اساتید به نام این رشته مانند جوزف ف بابنسکی، جوزف د ژرین و پیر ماری بود. مونیز پس از اتمام تحصیلاتش در سال ۱۹۰۲ به کشور بازگشت و به عنوان استادی دانشگاه کویمبرا (coimbra) نایل آمد.
ونیز در طی دورهای که در فرانسه بود و سپس بعد از آن بیش از ۲۰۰ مقاله در مورد آسیبشناسی عروق مغزی و اثر آنژیوگرافی منتشر کرد. یافتههای مونیز توسط پزشکان آلمانی و سوئدی توسعه داده شد و منجر به ساخت روش قدرتمندی برای بررسی آسیبهای عروقی داخل مغز در سالهای بعد شد .
اگرچه مونیز سه بار نامزد دریافت جایزهی نوبل (۱۹۲۸-۱۹۳۲-۱۹۳۷) به پاس تلاشهایش برای توسعهی آنژیوگرافی مغزی شد اما او جایزهی نوبل به علتی دیگر به او داده شد. جایزهای که گاهی از آن به عنوان بدترین جایزهی نوبل تاریخ یاد میشود.
اگاس مونیز به همراه والتر رادولف هس در سال ۱۹۴۹ نامزد دریافت جایزهی نوبل فیزیولوژی با پزشکی شدند.
بخشی از این جایزه برای ایجاد تکنیکی دیگر به نام لوکوتومی یا لوبوتومی پره فرونتال برای درمان بیماران روان (و کنترل علایم روانپریشی)به مونیز تعلق گرفت.
لوکوتومی فرونتال نوعی سایکوسرجری با جراحی برای درمان بیماریهای روانپزشکی میباشد. در طی لوبوتومی یا لوکوتومی فرونتال از ارتباطهای عصبی در لوب پیشپیشانی مغز قطع میشود. در طی دههی ۱۸۴۹تا ۵۰ بیش از ۲۱۰۰۰عمل جراحی لوکوتومی بر روی بیماران انجام شد.