گفته می شود شما نمی توانید ترفندهای جدید به سگ پیر بیاموزید، اما تحقیقات جدید نشان می دهد که می توانید صداهای جدیدی به موش صحرایی آموزش دهید، حتی اگر مدت زمان این آموزش طولانی نباشد.
محققان موسسه عصب شناختی مونترال و بیمارستان (Neuro) دانشگاه مک گیل اثرات پیری بر روی شکل پذیری و انعطاف پذیری عصبی (نوروپلاستی) را در قشر شنوائی اولیه، بخشی از مغز که اطلاعات شنوایی را پردازش می کند، مورد بررسی قرار داند. انعطاف عصبی به عنوان توانایی مغز برای تغییر اتصالات و عملکرد آن در پاسخ به شرایط محیطی، یک فرآیند مهم در یادگیری است.
انعطاف عصبی در مغز جوان بسیار قوی است زیرا ما یاد می گیریم که محیط اطرافمان را با استفاده از حواس مان نقشه برداری کنیم. همانطور که ما بزرگتر می شویم، انعطاف پذیری به منظور تثبیت آنچه ما قبلاً آموخته ایم، کاهش می یابد. این تثبیت تا حدی توسط یک انتقال دهنده عصبی به نام گاما-آمین بوتیریک اسید (GABA) کنترل می شود که فعالیت های نورونی را مهار می کند. این نقش GABA در سال 1956، توسط. الیوت و ارنست فلوری کشف شد. آنها آزمایشاتی را انجام دادند که در آن موش ها در معرض تن های صوتی با فرکانس خاصی قرار گرفتند تا مشخص شود که چگونه نورون ها در قشر شنوایی اولیه، پاسخ های خود را با تن های این اصوات سازگار می کنند. آنها دریافتند که قرار گرفتن در معرض این اصوات، باعث می شود نورون ها در موش های سالخورده به طور فزاینده ای به فرکانس آنها حساس شوند، اما این اتفاق در موش های بالغ جوان نمی افتد. این تأثیر در موش های صحرایی مسن تر به سرعت پس از قرار گرفتن در معرض صوت ناپدید می شود که این در واقع نشان می دهد انعطاف پذیری عصبی کنترل نشده است. با این حال، با افزایش سطح انتقال دهنده عصبی GABA در گروه دیگری از موش های مسن تر، تغییرات انعطاف پذیری عصبی ناشی از قرار گرفتن در معرض اصوات در قشر شنوایی برای مدت طولانی تری ادامه می یابد.
این یافته ها نشان می دهد توانایی مغز برای سازگاری با ویژگی های عملکردی خود، با افزایش سن ما ناپدید نمی شود بلکه، آنها شواهدی را ارائه می دهند که ظاهراً انعطاف پذیری عصبی افزایش می یابد اما به دلیل کاهش میزان GABA در مغز افراد سالخورده انعطاف پذیری کنترل نشده می شود. به طور کلی، یافته ها نشان می دهد که افزایش سطح GABA ممکن است باعث بهبود حفظ توانایی یادگیری مغز سالخورده شود.
طبق این یافته ها، این بی ثباتی را با استفاده از داروهای موجود در دسترس می توان کاهش داد. محققان و پزشکان می توانند از این یافته ها برای توسعه استراتژی های توانبخشی و استفاده از توانایی کامل انعطاف پذیری مغز پیر استفاده کنند.