اسکن های گرفته شده با MRI نشان داده اند که کودکان اتیسمی در مسیر های مزولیمبیک که به طور نرمال در فرآیند پاداش اجتماعی نقش دارند، دچار اختلال هستند. این مطالعه نشان داده که میزان درگیری این مسیرها در کودکان اتیسمی با میزان اختلال اجتماعی آنها رابطه مستقیم دارد. تحقیقات انجام شده توسط MRI از تئوری تأیید اجتماعی در اوتیسم حمایت می کنند. مطابق این تئوری تعاملات اجتماعی در افراد مبتلا به اتیسم کمتر دیده می شوند. طبق گفته دکتر Kaustubh Supekar برای اولین بار و پس از انجام این مطالعه بود که دلایلی عینی در تأیید تئوری فوق آورده شده است.
طبق گفته Vinod Menon چرخه ای معیوب در کودکان اتیسمی در جریان است. به این شکل که تعاملات اجتماعی به طور ذاتی پاداش گونه اند و اگر تعاملات اجتماعی به حد کافی برای کودک اوتیسمی جذاب نباشند او نمی تواند افکار و احساسات دیگران را دریابد و به برقراری ارتباط با آنها بپردازد؛ چیزی که در این کودکان رخ می دهد. لذا نتیجه این خواهد بود که تعاملات اجتماعی دیگر جذابیتی برای کودک اتیسمی نخواهند داشت. به عقیدهی Menon این چرخه باید سریعاً توسط درمان های کلینیکال قطع شود. محققان در این مطالعه از اسکن MRI چهل کودک اتیسمی و ۴۴ کودک نرمال استفاده کردند. نتایج به این ترتیب بود که تراکم فیبرهای عصبی مسیر پاداش مزولیمبیک در کودکان اتیسمی پایین تر از کودکان نرمال بود. ولی تفاوتی میان دو گروه از لحاظ مسیر احساسی مغز یافت نشد. در میان کودکان اتیسمی تراکم کمتر فیبر عصبی به منزله اختلال شدیدتر اجتماعی است. کودکان اتیسمی همچنین فعالیت کمتری در قسمت پاداشی مزولیمبیک داشتند که آن هم باز به مثابه کاهش توان اجتماعی کودک است.
نتایج این مطالعه به زعم محققان نقطه آغاز خوبی برای مطالعات آینده بر روی درمان اوتیسم است. هرچند امروزه درمان هایی که برای اوتیسم استفاده می شوند پاداش های مختلفی را به منظور درگیر کردن کودکان در فعالیت های اجتماعی در نظر دارند ولی هنوز معلوم نیست که آیا این روش ها مسیر های پاداشی مغز را تقویت می کنند یا خیر؟