مدیتیشن های تمرکزی و ریلکسیشن اثرات متفاوتی بر روی عملکرد مغز دارند
در سال های اخیر روش های مختلفی از مدیتیشن برای کاهش استرس، علائم بالینی بیماران و بهبود وضع افراد به وجود آمده است. سوالی که به ذهن می رسد این است که این مدیتیشن ها از چه لحاظ با هم متفاوت اند و در چه مواردی با هم مشترک می باشند؟ در مقاله ای که از طرف بیمارستان ماساچوست آمریکا منتشر شده، محققین به بررسی و مقایسه دو روش رایج تر مدیتیشن و تأثیر آنها بر روی مغز پرداخته اند.
این دو روش رایج به نام های ریلکسیشن و تمرکزی یا حضور ذهن شناخته می شوند. روش ریلکسیشن که توسط Herb Benson ابداع شده، بر اساس به وجود آوردن شرایط فیزیولوژیک استراحت عمیق ( برعکس مکانیزم جنگ و گریز) بنا شده. روش تمرکزی، روشی است که در آن تأکید بر روی یک رفتار بدون سخت گیری و قضاوت می باشد.
اگرچه هر دو روش در جهت مدیتیشن می باشند، فلسفه و تفکر پشت ابداع آنها از دو جا سررشته گرفته و متفاوت می باشد. این تفاوت باعث به وجود آمدن تفاوت در تمرین هایی که به بیمار آموزش داده می شود، می باشد. اگر فرضیات به وجود آورندگان این دو روش درست باشد، این دو روش از دو راه متفاوت باعث بهبود وضع بیمار می شوند و این قضیه به این معنی می باشد که این دو روش می توانند اثرات متفاوتی بر روی یک بیماری مشترک داشته باشند.
برای بررسی این احتمال تعدادی داوطلب را در دو دوره 8 هفته ای مدیتیشن قرار دادیم. 16 نفر روش تمرکزی و 18 نفر روش ریلکسیشن را انجام دادند. هر دو نوع مدیتیشن استرس را کاهش داده و زندگی افراد را بهبود بخشیدند. اما در روش تمرکزی شاهد نکات مثبت دیگری نیز در بیماران بودیم. این امر به طور واضح نشان دهنده این است که این دو روش، از دو مسیر متفاوت عمل می کنند.
مدیتیشن های تمرکزی و ریلکسیشن اثرات متفاوتی بر روی عملکرد مغز دارند
در ادامه برای مقایسه این دو روش، عملکرد مغز افراد در طول مرحله‌ی مشترکی که در هر دو روش وجود دارد، بررسی شد. این مرحله که اسکن بدن نامیده می شود، به این صورت است که در آن تمرکز شخص به ترتیب در طول بدنش حرکت کرده و به اصطلاح باعث آگاهی بدنی می شود. در نوع ریلکسیشن اعضا بدن به ترتیب آگاهانه ریلکس می شود. ولی در نوع تمرکزی تأکید فقط بر روی آگاهی ذهنی و قبول هر چیز، بدون سعی در تغییر آن می باشد. با بررسی این مرحله از هر دو اسکن به نظر می آید که در هر دو روش، مناطقی از مغز که مسئول آگاهی از حال حاضر و توجه بدنی می باشند، فعال تر می شوند. اما هر کدام از روش ها، بخش هایی از مغز مختص به خود را نیز فعال می کند. در روش ریلکسیشن نورون های مرتبط با کنترل ارادی، که در اینفریور فرونتال جایروس و ساپلمنتری موتور واقع اند، نیز فعال می شوند. حال آنکه در روش تمرکزی، نورون های مربوط به آگاهی حسی در اینسولا و پره گنوئال انتریور سینگولیت فعال می شوند.
این یافته ها نشان دهنده این است که این دو روش از دو مکانیسم عصبی متفاوت استفاده می کنند. روش ریلکسیشن بیشتر از نورون های کنترل ارادی استفاده می کند در حالی که روش تمرکزی از نورون های ادراکی کمک می گیرد. برای درک بهتر می توان این دو روش را به تمرین و ایروبیک تشبیه کرد که هر دو برای هدفی تقریباً مشترک کمک کننده هستند. اما هر کدام از مسیری جدا و با مکانیسم مخصوص به خود.
این مقاله به ما کمک می کند که درک بهتری از این دو روش داشته باشیم.این اطلاعات باید در اختیار عموم قرار گیرد تا افراد تصمیم های بهتری در شرایط متفاوت بگیرند تا بیشترین سود را از نوع مدیتیشن مورد انتخاب خود ببرند.
برای کسب اطلاعات بیشتر اینجا کلیک کنید.
