آگاهی از این موضوع که نیاز ما به تعاملات اجتماعی به اندازه نیاز ما به تغذیه مناسب و خواب کافی، اساسی می باشد یکی از مهمترین پیامدهای واکنش جامعه به کووید-19 بود. فاصله گذاری فیزیکی و قرنطینه باعث افزایش بروز افسردگی در بزرگسالان و نوجوانان شد. مطالعات روانشناختی گذشته نشان میدهد در افرادی که انزوای اجتماعی طولانیمدت را تجربه میکنند، مانند کودکان بیسرپرست، خطر ابتلا به افسردگی و بیخوابی افزایش می یابد.
میمون هایی که از بدو تولد در انزوای نسبی یا کامل بزرگ شده بودند نسبت به دیگران خصومت داشتند و نمی توانستند وابستگی اجتماعی کافی را در نوجوانی یا بزرگسالی ایجاد کنند. میزان آسیب اجتماعی با مدت انزوای اجتماعی مرتبط بود. آنالیزهای پیچیده تصویربرداری عصبی انسان و میمون، تغییرات ساختاری را در دو ناحیه حیاتی مغز برای تعاملات اجتماعی عادی و کنترل هیجانات، قشر جلوی مغز و آمیگدال، نشان داد. تا حدودی کمتر، تغییراتی نیز در هیپوکامپ مشاهده شد همچنین حجم آمیگدال در پاسخ به انزوای اجتماعی به طور مداوم بزرگتر بود. این مسئله احتمالاً زمینه ساز مشکلات عاطفی عمیق مشاهده شده می باشد.
تغییرات سلولی در پاسخ به انزوای اجتماعی شامل تغییرات قابل توجهی در رشد الیگودندروسیت است. الیگودندروسیت ها میلین را تشکیل می دهند که ماده سفید نامیده می شود و برای ارتباط عصبی بسیار مهم است. مطالعات تصویربرداری عصبی، ناهنجاریهایی از کاهش مداوم حجم کل ماده خاکستری و سفید را در قشر جلوی پیشانی و هیپوکامپ گزارش کردند. از دست دادن ماده سفید، احتمالاً توضیح می دهد که چرا آنالیزهای الکتروانسفالوگرافی (EEG) الگوهای غیرطبیعی فعالیت مغز را در نواحی پیشانی، گیجگاهی و پس سری مغز در کودکانی که در انزوای اجتماعی بزرگ شده اند گزارش کرده است.
این تغییرات در فعالیت عصبی منعکس کننده تاخیر قابل توجهی در بلوغ قشر مغز است. در کودکانی که انزوای اجتماعی اولیه مانند یتیم خانه ها، را تجربه کردند، کاهش یکپارچگی ماده سفید به ویژه در مسیرهای عصبی که لوب های پیشانی و گیجگاهی را به هم متصل می کنند و جایی که تفکر و خاطرات پردازش می شوند، مشاهده شد. تغییرات در اتصال بین نواحی مغز با افزایش مشکلات رفتاری همراه بود. یکی از تغییرات خاص، از دست دادن اتصال بین قشر جلوی مغز و آمیگدال، که اعتقاد بر این است که برای تنظیم احساسات و یادگیری ترس حیاتی است، بیشترین عامل را برای ادامه رفتارهای نابالغ و مشکلات اجتماعی کودکان پس از انزوای طولانی مدت اجتماعی در نظر گرفته شد.
در بزرگسالان، پس از انزوای اجتماعی، سیستم عصبی دوپامین به طور انتخابی با نمایش تصاویر فعالیت های اجتماعی فعال شد. برای مقایسه، واکنش مشابهی در پاسخ به نشانه های غذایی پس از روزه داری طولانی مدت دیده می شود. یک مطالعه اخیر گزارش داد که کاهش تعامل اجتماعی چند ساله به دلیل کویید-19 منجر به افزایش حجمی در آمیگدال دو طرفه، پوتامن و قشر گیجگاهی قدامی شد.
مهمتر از همه، تغییرات در آمیگدال با گذشت زمان پس از خروج از قرنطینه کاهش یافت. این یافته نشان میدهد که حداقل در بزرگسالان، تغییرات مغزی ایجاد شده به دنبال انزوای اجتماعی طولانیمدت مرتبط با قرنطینه کویید-19 ، قابل برگشت است.
References
Xiong Y et al., (2023) Social isolation and the brain: effects and mechanisms. Molecular Psychiatry, 28:191; https://doi.org/10.1038/s41380-022-01835-w
Wenk GL (2017) The Brain: What Everyone Needs to Know, Oxford University Press
Salomon T et al., (2021) Brain volumetric changes in the general population following the COVID-19 outbreak and lockdown. Neuroimage, 239:118311